Historia projektowania i aranżacji wnętrz mieszkań i domów oraz wszelkiego rodzaju pomieszczeń.

Pisanie lub malowanie na ścianach domów przez jaskiniowców było próbą zachowania historii, a prymitywny charakter sztuki nie obejmował takich narzędzi jak palety kolorów, czy wewnętrznych zasad projektowania. Nie mniej jednak ta historyczna już dokumentacja zmieniała wygląd wnętrza jaskiń, przyczyniając się tym samym do zaprojektowania wnętrza.  Podobnie rzecz miała się w średniowieczu, gdzie wiele osób mieszkało w chatach, które miały im zapewnić przede wszystkim schronienie i nic więcej. Dopiero w czasach wypraw krzyżowych modne stały się orientalne dywany, które umiejscawiano na ścianach i podłogach. Miało to czysto praktyczny charakter – pozwalało zachować wewnątrz ciepło. Później, gdy do wykończenia domostw zaczęto używać tynku, dywany były powszechnie stosowane na podłogach a na ścianach zastąpiono je obrazami i draperiami.  Znaczy postęp nastąpił w okresie renesansu i baroku. Renesans dał początek wielkim przestrzeniom, zaś barok dopieścił je przepychem i bogatym wystrojem. Tendencje epok zauważalne były przede wszystkim w budynkach sakralnych. Dopiero w epoce wiktoriańskiej wygląd i wnętrze domu miało odzwierciedlać status społeczny właściciela. Luksusowe i przestronne wnętrza, przesadnie zdobione potężnymi działami sztuki zyskiwały momentami miano kiczu. Po II wojnie światowej wystrój domu stał się zdecydowanie bardziej uzależniony od osobistych upodobań właścicieli. Coraz większą popularność zyskiwały style takie jak Art, Deco, czy Pop Art.